ΡΑΛΛΕΙΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ: ΚΑΙ Η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΟΥΣ ΘΗΛΥΚΟΥ!

«Βλέπουμε καλύτερα με τα μάτια της καρδιάς» ήταν το σύνθημα που έπαιζε στον προτζέκτορα του Αμφιθεάτρου, για την προγραμματισμένη βιωματική επίσκεψη!

Το Ράλλειο Γυμνάσιο θηλέων στον Πειραιά επισκέφθηκε ο Βαγγέλης αυγουλάς, το πρωί της Τρίτης 18 Οκτωβρίου 2016, με αφορμή την 15η Οκτωβρίου Παγκόσμια Ημέρα Λευκού Μπαστουνιού για τους τυφλούς, προσκεκλημένος του Συλλόγου Διδασκόντων του σχολείου.

Ο ιστορικός δάσκαλος Ειδικής Εκπαίδευσης τυφλών μαθητών κ. Αλέξης Γκλίνος ήταν επίσης εκεί, μιλώντας στις μαθήτριες για τη γραφή Braille των τυφλών, τις προσαρμογές που χρειάζεται ο τρόπος διδασκαλίας κάποιων μαθημάτων σε μαθητές με προβλήματα όρασης κλπ., ενώ πολλά παιδιά με τη βοήθεια του, δοκίμασαν και έγραψαν κάποιες λέξεις τεστάρωντας την ταχύτητα ανάγνωσης του κ. αυγουλά!

Ο νεαρός δικηγόρος και Επικεφαλής της Νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών, ζήτησε από τις μαθήτριες να μη μένουν στη βιτρίνα, στην πρώτη εντύπωση, αλλά να γνωρίζουν σε βάθος και επί της ουσίας τον άνθρωπο που τους φαίνεται εξωτερικά διαφορετικός και να κρίνουν αν ταιριάζουν φιλικά, κοινωνικά, συνεργατικά, ή και ερωτικά, με τα κριτήρια της ψυχής.

Τα παιδιά έλυσαν απορίες τους γύρω από την καθημερινή ζωή των τυφλών, ενώ ήρθαν βιωματικά σε επαφή και με τους βασικούς τρόπους συνοδείας και εξυπηρέτησης των ατόμων με προβλήματα όρασης από βλέποντες.

Ο κ. Αυγουλάς απάντησε αυθόρμητα ακόμη και στις πιο προσωπικές ερωτήσεις των μαθητριών, χρησιμοποιώντας παράλληλα το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό, ενώ έγιναν και ευχάριστα διαλείμματα με μουσικό και αθλητικό περιεχόμενο!

«Νιώθω πολύ τυχερός σήμερα γιατί επί δύο ώρες 350 κορίτσια μου έδιναν σημασία», σημείωσε αστειευόμενος ο κ. Αυγουλάς στο τέλος της επίσκεψης του και συμπλήρωσε: «Συνάντησα σήμερα 350 παιδιά με καθαρές ψυχές, ανοιχτές καρδιές και προσωπικότητες έτοιμες να αγκαλιάσουν με Σεβασμό τη Διαφορετικότητα. Συνομίλησα σήμερα με ευαισθητοποιημένους, ενεργούς πολίτες του Αύριο που είναι έτοιμοι να κάνουν το μέλλον όλων μας καλύτερο και προσωποποιούν την Ελπίδα»!

«Θέλουμε να ξέρεις ότι από δω και πέρα, τα μάτια μας θα βλέπουν και για σένα», σημείωσε ως επίλογο η καθηγήτρια κα Κατερίνα Αραθύμου απευθυνόμενη στον κ. Αυγουλά, ενώ όλοι μαζί ανανέωσαν το ραντεβού τους σύντομα για άλλη μια όμορφη δράση, άλλη μια όμορφη συνάντηση, άλλη μια όμορφη συνύπαρξη διαφορετικών Μοναδικοτήτων!

ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΛΕΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ;

Του Βαγγέλη Αυγουλά.

Χωρίς να είμαι  «φανατικός της μπάλας», παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα περισσότερα αθλήματα, με γνώμονα κυρίως  τη δυναμικότητα των Ελληνικών ομάδων και – φυσικά- της Ελληνικής Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου η οποία ύστερα από τον απρόσμενο θρίαμβο του «Euro» το 2004, δεν μας γέμισε απλώς χαρά και ενθουσιασμό αλλά και ελπίδα ότι η Ελλάδα εισέρχεται πλέον στην Πρώτη Κατηγορία του παγκόσμιου «κλαμπ» με ισχυρότατη Εθνική και πολύ δυνατές ομάδες των Εθνικών πρωταθλημάτων που ενισχυμένες από  μετεγγραφές καλών ξένων παικτών, καταφέρνουν – αρκετές- να πρωταγωνιστούν.

Φυσικά οι οπαδικές – ενίοτε βίαιες και αντιαθλητικές- παράπλευρες εκδηλώσεις, αν και διεθνές φαινόμενο,  είχαν ανέκαθεν την «τιμητική» τους στην Ελλάδα , με «ιστορικές διαμάχες» και απασχολούσαν, μαζί με τις σοβαρές «κόντρες» για τη διαιτησία και τον καταγγελλόμενο επηρεασμό της αλλά και τον τρόπο και τις μεθόδους διοίκησης των Ομοσπονδιών, των Φορέων και των συλλόγων  την Κοινή Γνώμη αλλά και τις διεθνείς Αρχές. Επίσης συχνά – και από παλιά- απασχολούσαν τις αστυνομικές αρχές αλλά και δυναμίτιζαν τη διεξαγωγή των πρωταθλημάτων.

Σήμερα, η κατάσταση παράγινε σε όλα τα επίπεδα. Και το σημαντικότερο; Το Ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι Ελληνικό. Η Εθνική Ομάδα απαρτίζεται από Έλληνες ( ή Ελληνοποιημένους) παίκτες που σε ποσοστό 75-80% αγωνίζονται σε ξένες ομάδες, σε πρωταθλήματα με άλλες φιλοσοφίες, άλλα συστήματα και άλλη κουλτούρα και – το χειρότερο- σχεδόν δεν ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΙ πια  ο ένας με τον άλλον. Και οι ομάδες των «μεγάλων κατηγοριών», κυρίως της λεγόμενης Super League, δεν έχουν παρά ελάχιστους Έλληνες στις αποστολές τους. Κι αυτοί, ελάχιστα παίζουν.

Αναρωτιέμαι με λύπη: Τι σήμαινε ο θρίαμβος της Εθνικής μας Ομάδας το 2004; Τι μάθαμε; Πόσο ωφεληθήκαμε; Και απαντώ αδίστακτα : Τίποτε και καθόλου. Οι ισχυρές ομάδες των Ελληνικών πρωταθλημάτων δεν έχουν Έλληνες παίκτες – συχνά αρκετές ομάδες που πρωταγωνιστούν παρατάσσονται με 11 ξένους- , δεν αναπτύσσουν το άθλημα, δεν «βγάζουν» πρωταγωνιστές – κι΄ όταν «βγάζουν», βιάζονται να τους πουλήσουν σε ξένες ομάδες για να βγάλουν λεφτά- και δεν έχουν υλικό να συνεισφέρουν στην Εθνική Ομάδα.

Μα είναι εικόνα αυτή που παρουσιάζουν οι «μεγάλες « Ελληνικές ομάδες, ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ και άλλες που έχουν – δεν έχουν 2-3 Έλληνες στη σύνθεσή τους; Και να πει κανείς ότι αυτές οι «τρανταχτές» μετεγγραφές των πολλών εκατομμυρίων τα «βγάζουν» τα λεφτά τους; Κάθε άλλο. Δαπανώνται στις μετεγγραφές κάθε χρόνο δεκάδες εκατομμυρίων για αμφιβόλου αξίας, τραυματίες, γερασμένους ή αδιάφορους ξένους παίκτες στη δύση της καριέρας τους και – στο μεγαλύτερο ποσοστό- δεν αναπτύσσουν νέους Έλληνες σε Ακαδημίες και «μικρές» ηλικιακές κατηγορίες. Κάποια εντυπωσιακά γκολ, κάποιες ντρίπλες, κάποιες περίτεχνες ενέργειες που αναμφίβολα γίνονται, αρκούν για τα τόσα εκατομμύρια ; Αντιλαμβάνεται κανείς πρόεδρος ότι «κατεβάζοντας» στο γήπεδο μιαν ομάδα με 9-10-11 ξένους παίκτες  που επέλεξε ο –ξένος επίσης- προπονητής, ούτε καλή ομάδα φτιάχνουν απαραιτήτως, ούτε το  «αύριο» προετοιμάζουν ενώ παράλληλα, συντρίβουν τη δυναμικότητα της Εθνικής ομάδας  που αναγκάζεται – όπως τον τελευταίο καιρό- να χρησιμοποιεί Έλληνες παίκτες που ΔΕΝ παίζουν στις ομάδες τους γιατί δεν έχει άλλους αξιόλογους στα ευρωπαϊκά – μέχρι και …αραβικά- πρωταθλήματα;

Φυσικά οι ομάδες που πρωταγωνιστούν στα Εθνικά πρωταθλήματα είναι ιδιωτικές ιδιοκτησίες και οι ιδιοκτήτες μπορούν να κάνουν ό, τι θέλουν. Αλλά έτσι, ανεξέλεγκτα; Χωρίς –έστω- όπως παλαιότερα, κάποιους περιορισμούς;

Το ποδόσφαιρο έχει καταντήσει σαν μια υπερχρεωμένη επιχείρηση που διοικείται και παίζεται από ξένες  πολυεθνικές. Και αυτό δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί. Αν δεν το έχουν αντιληφθεί οι «διοικούντες» - ιδιοκτήτες ή αρμόδιοι Φορείς- ότι σε 5-6 χρόνια Έλληνες ποδοσφαιριστές θα αγωνίζονται μόνο στην Τρίτη Εθνική κατηγορία, σε ερασιτεχνικά πρωταθλήματα και στο …Κατάρ – γιατί δεν θα υπάρχουν καν καλοί Έλληνες ώστε οι ομάδες τους να τους πουλήσουν κι αυτούς σε ευρωπαϊκούς συλλόγους- και αυτό θα σημαίνει πλήρη καταστροφή του Ελληνικού ποδοσφαίρου, τότε … το κρίμα στο λαιμό τους. Και οι ευθύνες, διαχρονικά, σ αυτούς που παίρνουν αποφάσεις.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ/ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΓΙΑΚΟΥΜΑΚΗ ΑΠΑΙΤΕΙ ΝΕΜΕΣΗ

Του Βαγγέλη Αυγουλά

Σχεδόν καθημερινά πλέον, βλέπουν το φως της δημοσιότητας τα βουλεύματα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών και Εφετών Ιωαννίνων  στα οποία αποκαλύπτεται η κόλαση που ζούσε καθημερινά στο δωμάτιο 212 της Γαλακτοκομικής Σχολής  των Ιωαννίνων ο  20χρονος Βαγγέλης Γιακουμάκης. Χωρίς να έχω πάψει να εκπλήττομαι, χωρίς ο πόνος που αισθάνομαι πραγματικά να αγγίζει τον πόνο των δικών του ανθρώπων, η φρίκη μου έχει ξεπεράσει τα όρια της αντοχής.

Τα τελευταία που ξαναδιάβασα είναι ότι σπουδαστές της Γαλακτοκομική Σχολής, σχεδόν καθημερινά -από τα Χριστούγεννα του 2013 έως και τον Φεβρουάριο του 2014- έκλειναν  το νερό του μπάνιου την ώρα που το χρησιμοποιούσε, τον έσπρωχναν αιφνιδιαστικά ενώ περπατούσε αμέριμνος  στους χώρους της εστίας και τον χτυπούσαν  καταφρονητικά, με σφαλιάρες στον σβέρκο, αιφνιδιάζοντάς τον από πίσω.

Τρομακτική «σκηνή» για όποιους μπορούν να το φανταστούν περιγράφει  η Espresso, κάποια στιγμή μέσα  στο δίμηνο Ιανουαρίου - Φεβρουαρίου 2014,  «επιτέθηκαν στον Βαγγέλη και τον κρέμασαν για μια ώρα από το παράθυρο του διαδρόμου του δευτέρου ορόφου της εστίας της σχολής, προκαλώντας του τραυματισμό που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο και τη ζωή του».

Και επιπλέον:  ένας  από τους εμπλεκόμενους  σπουδαστές – με το δίχως άλλο, σαδομαζοχιστικές τάσεις-  φέρεται ότι με κλοτσιές γκρέμισε, τον άτυχο 20χρονο από τις σκάλες του δευτέρου ορόφου ενώ συνέχισε να τον κλωτσάει σε όλο το σώμα και το κεφάλι ακόμα κι όταν αυτός είχε πέσει από τα σκαλοπάτια και βρισκόταν στο έδαφος, με κίνδυνο φυσικά ακόμα και να τον σκοτώσει.

Το ίδιο διάστημα δε, η ομάδα των «σκληρών» τον κλείδωσε με τη βία σε ντουλάπα και τον εξανάγκασε να τραγουδάει διάφορα τραγούδια κάθε φορά που του πετούσαν κέρματα. Παράλληλα, τον ξύριζαν με τη βία για να τον εξευτελίσουν και να τον χλευάσουν, τον έπνιγαν με πετσέτα ενώ προκαλούσαν ζημιές στο δωμάτιό του.

Και τι γίνεται με όλα αυτά; Σύμφωνα με δημοσίευμα,  την ερχόμενη Πέμπτη θα γίνει η πρώτη δίκη και στο εδώλιο του κατηγορουμένου θα καθίσουν ο διευθυντής της σχολής, μια καθηγήτρια του φοιτητή και ο πρώην βουλευτής της ΝΔ Χρήστος Μαρκογιαννάκης. Το κατηγορητήριο καταλογίζει μάλιστα στους υπεύθυνους της σχολής συγκάλυψη των γεγονότων με θύτες τους 8 σπουδαστές που έχουν πλέον γίνει γνωστοί ως η «σκληρή ομάδα των Κρητικών» της σχολής. Το ίδιο δημοσίευμα αναφέρει πως μέσα από τα δικαστικά έγγραφα αποκαλύπτονται τουλάχιστον δέκα μαρτύρια που πέρασε στο «Δωμάτιο του τρόμου» όπως ονομάστηκε το δωμάτιο 212 της Γαλακτοκομικής σχολής και τελικά οδήγησαν στον θάνατο τον 20χρονο νέο.

Δεν ξέρω από πού ν αρχίσω και που να τελειώσω μ' αυτή την απίστευτη ιστορία. Και πρέπει οπωσδήποτε να ξεκαθαρίσει και το θέμα με την όποια ανάμιξη ( ή μη) του Χρήστου Μαρκογιαννάκη στην υπόθεση. Να θυμίσω ότι ο πρώην υπουργός  κ. Μαρκογιαννάκης κατηγορείται για ηθική αυτουργία σε παράβαση καθήκοντος (κατηγορία σε βαθμό πλημμελήματος), αφού εμφανίζεται να είχε παρέμβει στη διοίκηση της Γαλακτοκομικής Σχολής Ιωαννίνων, ώστε να αποφύγουν την βαριά τιμωρία Κρητικοί φοιτητές, οι οποίοι επίσης φέρονται να εμπλέκονται στην υπόθεση Γιακουμάκη.

Το φθινόπωρο του 2015,ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης με επιστολή του, ισχυριζόταν ότι επρόκειτο για «μια απίστευτα προκλητική και βάναυση κακοποίηση του αποδεικτικού υλικού της σχετικής δικογραφίας, που ακόμη και ο χαρακτηρισμός της ως ‘’κατάχρησης εξουσίας’’ είναι επιεικής».

Δεν ξέρω. Δεν πιστεύω ακόμα τίποτε και κανέναν. Θέλω τη Δικαιοσύνη να ενεργήσει επιτέλους πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά, έστω κι αν αντικαταστάθηκε - για δεύτερη φορά - η ανακρίτρια που διεξήγαγε την προανάκριση, δημιουργώντας επιπλέον καθυστέρηση. Γυναίκα ήταν η ανακρίτρια, οι γυναίκες μένουν έγκυοι και δικαιούνται άδειας αλλά η υπόθεση δεν πάει άλλο. Η κοινωνία μας δεν αντέχει πια τέτοιες – μεμονωμένες έστω- τραγωδίες, ακόμα κι αν  τέτοιες υποθέσεις δεν αποτελούν τον κανόνα.

Και, αγαπητοί δημοσιογράφοι που ασχολείστε ΚΑΙ με την υπόθεση Γιακουμάκη, περισσότερη δημοσιότητα. Καλοί οι γάμοι, καλά τα βαφτίσια, καλές οι εγκυμοσύνες, καλά και τα …ξεκατινιάσματα αλλά –όπως και να το κάνουμε- δεν αποτελούν καθρέφτη της κοινωνίας μας. Το μαρτύριο Γιακουμάκη από συμφοιτητές του όμως αποτελεί.

ΣΥΝΘΗΚΗ ΕΙΡΗΝΗΣ ΤΗΣ ΛΟΖΑΝΗΣ; ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΑΠΕΙΛΗΘΕΙ;

Του Βαγγέλη Αυγουλά

Εγώ, ως ένας νέος άνθρωπος , δικηγόρος και κοινωνικά πολιτικοποιημένος, που τα τελευταία χρόνια αναμίχθηκα «ακροθιγώς» με την πολιτική, πάντα διάβαζα και ακόμα διαβάζω για να μαθαίνω πιστεύοντας . Και μέσα από  τη νεανική μου «αθωότητα», συνήθισα να πιστεύω τα επίσημα κείμενα με υπογραφές, αφού άλλωστε η επιστήμη που υπηρετώ είναι επιστήμη Κειμένων, γραπτών συμφωνιών και τήρησής τους.

Pacta sunt servanda  λοιπόν. Λατινική φράση. Και Ελληνική. Από αρχαιοτάτων χρόνων. Που σημαίνει «Οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται». Και σήμερα ισχύει ως  διεθνής όρος που σημαίνει ότι οι συμφωνίες είναι τηρητέες και  αποτελεί αξίωμα που διέπει τις διεθνείς Συμφωνίες - Συνθήκες εκ των οποίων οι υποχρεώσεις που αναλαμβάνονται εκ μέρους των συμβαλλομένων θα πρέπει να τηρούνται.

Το «σπέρμα», η  αρχή νομοθεσίας περί της υποχρεώσεως τήρησης των συμφωνημένων συμβάσεων βρίσκεται  στους «Νόμους» του Πλάτωνα.

Η συνθήκη της Λοζάνης  ΕΙΝΑΙ μια συνθήκη ειρήνης . Οι διαπραγματεύσεις για την οριστική αποκατάσταση της ειρήνης στην Ανατολή ξεκίνησαν στις 20 Νοεμβρίου 1922. Τελικά, η Συνθήκη Ειρήνης (αποτελούμενη από 5 μέρη με 143 Άρθρα), μαζί με επιπλέον συμβάσεις και πρωτόκολλα (συνολικά 104 Άρθρα), υπογράφηκε στις 24/7/1923 στη Λοζάνη από τους πληρεξούσιους των κυβερνήσεων της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ιαπωνίας, της Ελλάδας, της Ρουμανίας, του Σερβο-Κροατο-Σλοβενικού κράτους, των ΗΠΑ, της Τουρκίας, της Βουλγαρίας, της Ρωσίας, του Βελγίου και της Πορτογαλίας.

Συνεπώς τι αμφισβητεί, τι προσπαθεί να αμφισβητήσει, να μετατρέψει, να παραβεί ο Ερντογάν; Και είναι δυνατόν; Μια πολύ καλά τοποθετημένη νομικά αναλυτική σκέψη πάνω σ’ αυτή την πολυσυζητούμενη «αμφισβήτηση», διάβασα  στο  thrakitoday.com, σε αναδημοσίευση άρθρου της  Γεωργίας Ανδρέου – Μιχαηλίδη από το http://www.onalert.gr.

Λέει – μεταξύ άλλων- η κυρία Μιχαηλίδη: «Παρατηρώντας την Τουρκία τις τελευταίες δεκαετίες είναι φανερό ότι η Άγκυρα διατηρεί σταθερή την εξωτερική της πολιτική, ενώ η Αθήνα ακολουθεί ονειροβατώντας μια ηττοπαθή πολιτική.  Ακόμη και στο θέμα της Κύπρου, με ολοφάνερη την αυθαίρετη καταπάτηση της Συνθήκης της Λωζάννης από την Τουρκία, αποδείχθηκε ελλιπής ο χειρισμός της Ελληνικής πλευράς να εμποδίσει την παραβίαση της συνθήκης που παρά την τουρκική στάση παραμένει σε ισχύ.

Ο Ερντογάν διατύπωσε με άλλα λόγια κάτι που υποστηρίζει η Άγκυρα από το 1996. Η επιδερμική στάση της Αθήνας στην τουρκική πρόκληση μετά την σύγκληση του ΚΥΣΕΑ δεν είναι η ενδεδειγμένη. Η Άγκυρα δεν πρόκειται να μαζευτεί με μηνύματα του ελληνικού ΥΠΕΞ στο Twitter. Είναι επιτακτική η ανάγκη για εμπεριστατωμένη, επίσημη ενημέρωση των Ευρωπαίων εταίρων, των Βρυξελλών και των Ηνωμένων Εθνών άμεσα.

Πόσο άσχημα προβάλλει να υστερούμε δηλώσεων της Γερμανίας που έκανε πρώτη αναφορά στο Διεθνές Δίκαιο και μετά καταϊδρωμένη να εμφανίζεται η Ελλάδα που είναι και άμεσα θιγόμενη ;

Ποιος μπορεί να φέρει αντίρρηση ότι η απάντηση της Αθήνας στην προκλητικότητα της Άγκυρας πρέπει να είναι άμεση και αυστηρή;»

Το έγραψα στην αρχή: Είμαι αρκετά νέος ακόμα και η  εμπειρία μου  στην άσκηση ενεργού πολιτικής / διπλωματικής ενασχόλησης με τόσο σοβαρά θέματα πολύ μικρή. Γι αυτό και δεν μπαίνω στην ουσία της  δίκαιης, νομικά υποστηριζόμενης  και ευέλικτης άσκησης εξωτερικής πολιτικής . Αλλά δεν θέλει και μεγάλη σοφία για να καταλάβει κανείς ότι μια πολυεπίπεδη, πολυμερής Συνθήκη Ειρήνης με διάρκεια ζωής  κοντά στα 100 χρόνια ΔΕΝ αλλάζει με μονομερείς ενέργειες, δηλώσεις και «πονηράδες».

Και ιδίως όταν κανείς παρακολουθεί  τι γίνεται τριγύρω μας και διαβάσει  την εξειδικευμένη νομική ανάλυση της κυρίας Μιχαηλίδου: « Είναι η συνθήκη της Λοζάνης επωφελής για μας η για τους γείτονες;» αναρωτιέται. Και συμπληρώνει: « Η συνθήκη της Λοζάνης είναι μια συμφωνημένη, υπογεγραμμένη νομική πράξη. Με βάση την νομική αυτή πράξη -όσο και αν φαίνεται παράδοξο- η αποκατάσταση της Ελλάδας και των ανταλλαγμένων Ελλήνων είναι αυτή, η οποία εγγυάται όχι μόνον την ακεραιότητα της Τουρκίας, αλλά και τη σταθερότητα της Μέσης Ανατολής».

Συνεπώς ; Για ποιο πράγμα συζητάμε;

ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΗΤΑΝ "ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟΙ"

Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Τα ολίγα που αναφέρω παρακάτω τα γράφω και τα ξαναγράφω εξακολουθητικά αλλά κανείς δεν δείχνει να τα διαβάζει ή να τα ακούει ή να τα σέβεται. Επανέρχονται λοιπόν  και επανέρχονται και σταματημό δεν έχουν πολιτικοί, σχολιαστές και αρθρογράφοι στον παγκοίνως εδώ και χρόνια χαρακτηρισμό κάθε ψεύτη, ανακόλουθου , αναξιόπιστου υπουργού ή βουλευτή ως «Μαυρογιαλούρου». Ξέρετε βέβαια ότι ο «Ανδρέας Μαυρογιαλούρος» ήταν το  όνομα που έδωσε ο αείμνηστος Αλέκος Σακελάριος στον εκπληκτικό εκείνο χαρακτήρα του υπουργού Εθνικής Ανασυγκρότησης που ζωντάνεψε με μοναδική επιτυχία στη σκηνή και στο πανί ο επίσης αείμνηστος Λάμπρος Κωνσταντάρας τη δεκαετία του ’60.

Είναι μια γνωστή ευκολία και μια «πολιτισμένη» βρισιά το να αποκαλείς έναν πολιτικό «Μαυρογιαλούρο» αφού ο χαρακτήρας αυτός που απλώς ερμήνευσε ο Κωνσταντάρας και τον οποίο εμπνεύστηκε ο Σακελάριος παραμένει στη μνήμη, το μυαλό, τα μάτια, την ψυχή και τα αυτιά των Ελλήνων δεδομένου ότι η ταινία «Υπάρχει και Φιλότιμο» παίζεται κατ εξακολούθηση από τα τηλεοπτικά κανάλια σε prime time, σαράντα χρόνια τώρα .

Ωστόσο όσοι το χρησιμοποιούν έτσι αυτό το όνομα, πλανώνται «πλάνη οικτρά» - όπως έλεγε ο Γεώργιος Παπανδρέου εκείνα τα χρόνια- δεδομένου ότι εκείνος ο ψεύτης, ανακόλουθος, αναξιόπιστος υπουργός , προφανώς προσομοίαζε σε πραγματική πολιτική προσωπικότητα του καιρού του Σακελάριου και του Κωνσταντάρα, της δεκαετίας του ’60, πριν από τη δικτατορία , σε μιαν εποχή που πράγματι υπήρχαν πολιτικοί που υπόσχονταν να «φτιάξουν γεφύρια» ακόμη και εκεί όπου ΔΕΝ υπήρχαν ποτάμια και συμπλήρωναν ότι «θα σας φτιάξω και ποτάμια». Αλλά εκείνος ο άνθρωπος / υπουργός ΔΕΝ ήταν έτσι όπως τον φανταζόμασταν.

Ίσως να υπάρχουν και τώρα. Αλλά «Μαυρογιαλούροι» ΔΕΝ είναι. Γιατί εκείνος ο «Μαυρογιαλούρος» που εμπνεύστηκε ο Σακελάριος και ζωντάνεψε ο Κωνσταντάρας, ήταν ένα πραγματικό θύμα μιας  χυδαίας και απατεωνίστικης πολιτικά περιόδου όπου πάρα πολλοί  υπουργοί  άνοιγαν το στόμα τους και έλεγαν ό, τι τα «παραπολιτικά τζιμάνια» του κόμματος τους, τους έλεγαν να πουν. Κάτι που ακόμα και τώρα ενδεχομένως συμβαίνει. Μόνο που εκείνος ο Μαυρογιαλούρος, ερχόμενος – μάλλον από σύμπτωση ή απλό ατύχημα- σε επαφή με τον απλό, πραγματικό πολίτη, ΚΑΤΑΛΑΒΕ.

Κατάλαβε δηλαδή ότι χωρίς να καταλαβαίνει, επί πολύ καιρό, «δούλευε» τους ψηφοφόρους του ψιλό γαζί ενώ όλοι οι συνεργάτες του τον εκμεταλλεύονταν. Και ηθικά, ένοιωσε συντετριμμένος. Μετάνιωσε. Ζήτησε συγγνώμη, έδιωξε τους συνεργάτες του αφού τους «στόλισε» με όλα τα …κοσμητικά επίθετα που υπάρχουν και ομολογώντας την αφέλειά του στους ίδιους τους ανθρώπους που εξαπατούσε για την ψήφο τους, παραιτήθηκε.

Μακάρι λοιπόν όλοι οι υπουργοί της σημερινής, της χτεσινής, της προχτεσινής, ( και της αυριανής ελπίζω) να ήταν Μαυρογιαλούροι. Γιατί – μερικοί τουλάχιστον- διαπιστώνοντας τις βλακείες και τα ψέματα που λένε στον απλό κόσμο και την κοροιδία που «πατάνε» στους ψηφοφόρους για την ψήφο τους, θα ζητούσαν μια συγγνώμη και θα παραιτούνταν.

Αντιθέτως. Κάτι τέτοιο ουδέποτε συνέβη.  Μια συγγνώμη ουδέποτε άκουσε ο ελληνικός λαός από πολιτικό που είπε καραμπινάτο ψέμα και «πιάστηκε στα πράσα».  Ουδέποτε.

Ας το έχουν υπ΄όψη τους οι αρθρογράφοι και οι ομιλητές στη Βουλή και οι αναλυτές στα κανάλια ότι όποιον ένοχο αποκαλούν «Μαυρογιαλούρο», κομπλιμέντο του κάνουν. Διότι τέτοιοι « Μαυρογιαλούροι», σήμερα, δεν υπάρχουν.